உடைந்து சிதறாமல்
மயிரிழைக் கீறலிட்டிருக்கும்
இந்தமுட்டையைப் போல் இருக்கிறது
உடைந்து சிதறாமல்
மயிரிழைக் கீறலிட்டுக் கொண்டிருக்கும்
இந்த வாழ்வும்.

ஒரு முத்தத்தை அது முத்தம் என்று அறியாமலே இதுவரை எத்தனை முத்தங்கள் கொடுத்துவிட்டேன்.
முத்தம் இது முத்தம் என அறிந்த பின் ஒரு முத்தம் இட்டேன்.
அது முத்தம் போல் இல்லை.
வேறு ஏதோ ஒன்றாக இருந்தது.
ஒரு கேள்வி போல.
ஒருவிடை போல.
ஒரு வரியை எழுதியது போல.
ஒரு வரியை அழித்தது போல.

பேருந்துக்காகக் காத்திருப்பவர் இல்லை.
சிந்தாமணி அக்கா கடை முன் உதிரும்
நாவல் பழம் பொறுக்கக் குனியவில்லை.
நிர்வாணத்திற்கும் அணிதலுக்கும் நடுவில் நின்றது
நெடிய பசி நீத்த உடல்,
தன்னிச்சையாக வளர் மயிரின் தீவிரம்
படர் புழுதிக் கன்னம்.
எச்சில் வழிந்து ஒழுகும் வாயுடன்
தென் திசை பார்த்து ஓயாச் சிரிப்பு.
கடந்தவன் தானே கடவுள் என்பதால்
கும்பிட்டு நானும் கடந்து போனேன்.

ஒரு நொடி கூட ஆகாது.
என் மணிக்கட்டில் ஊரும் பூச்சியைச் சுலபமாய்க் கொன்றுவிடலாம்.
கொல்லும் அந்த ஒரு நொடி அற்ற காலத்துடன் அல்லவா ஓடிக்கொண்டு இருக்கிறது என் கடிகாரம்.
கருணையின் பாடலைப் பாடி அல்லவா குதித்துக் குதித்துச் செல்கிறது அந்த மூன்றாவது முள்.

பழைய சேலை கேட்டு ஒருத்தி வாசலுக்கு வெளியே நிற்கிறாள்.
கூடுதல் அனுதாபத்திற்காக எல்லாம் வெள்ளத்தில் போய்விட்டதாக ஒரு பொய் சொல்கிறாள்.
வாசலுக்கு உட்புறம் இருப்பவர்கள் இன்னொரு தடவை வந்தால் தருவதாகச் சொல்கிறார்கள்.
தங்கள் கருணையை மெய்ப்பிக்க இப்போதுதான் அனாதை விடுதிக்குக் கொடுத்தோம் என்று ஒரு பொய் சொல்கிறார்கள்
அந்தப் பக்கம் ஒரு பொய்யும் இந்தப் பக்கம் ஒரு பொய்யுமாக அசையாமல் இருக்கிறது வாசல் கதவு உண்மையின் துருப்பிடித்த மௌனத்துடன்.

மிகச் சிறியதையெல்லாம் மிகப் பெரியதில்
வைத்தபடி இருந்தேன்
ஒரு நாள் வசப்பட்டது
மிகப் பெரியதை மிகச் சிறியதில் வைப்பது.
எதையும் எதனிலும் வைப்பதில்லை என்றாயிற்று அதன் பின்னர்.